هایکو (haiku) سبکی از شعر است که ابتدا در ژاپن شکل گرفت. هایکو سنتی ژاپنی، شعری سه خطی با 17 هجا (سیلاب) است که خط اول 5 هجایی، خط دوم 7 هجایی و خط سوم 5 هجایی است. هایکو عموما بر تصاویری از طبیعت متمرکز است و بر سادگی، شدت و صراحت بیان تاکید دارد.
هایکو در قرن سیزدهم در ژاپن از رنگا ( renga ) نشات گرفت. رنگا شعری شفاهی دارای 100 بند بوده و بر اساس هجاها سروده می شود. هایکو که بسیار کوتاه تر از رنگا است در قرن هفدهم توسط ماتسو باشو ( Matsuo Basho ) و هایکوهایش معرفی گردید:


تالابی سالخورده!
غوکی به درون می جهد
صدای آب


( در ترجمه تعداد هجاها رعایت نشده است )

از مشهورترین هایکوسرایان سنتی می توان به باشو، یوسا بوسان ( Yosa Buson )، کوبایاشی ایسا ( Kobayashi Issa ) و ماساکا شیکی ( Masaoka Shiki ) اشاره کرد. از میان شاعران مدرنی که به هایکو پرداخته اند نیز می توان به رابرت هاس ( Robert Hass )، پاول مالدون و انسلم هولو ( Anselm Hollo ) اشاره کرد.

هایکو به صورت سنتی در زمان حال نوشته شده و بر روابط میان تصاویر تمرکز می کرد، در انتهای خط اول یا دوم مکثی وجود داشت و در آن از یک "کلمه فصل" ( season word ) یا کیگو ( kigo ) استفاده می شود که بر اساس فصلی که شعر در آن سروده شده است به کار می روند. در فرهنگ ژاپنی هر فصل با تعدادی کیگو و یا کلمات فصل مرتبط است. به عنوان مثال غوک یکی از کیگوهای فصل بهار است.

با گسترش فرم هایکو، بسیاری از قواعد سنتی نظیر قاعده 5/7/5 شکسته شدند. با این حال فلسفه اصلی هایکو حفظ شده است: تمرکز بر لحظه ای کوتاه از زمان، استفاده از تصاویر محرک و رنگارنگ، امکان خوانده شدن یک نفس و ایجاد احساس جرقه و نوری ناگهانی.
این فلسفه بر ازرا پوند (Ezra Pound) شاعر نیز تحت تاثیر قرار داده است. او به اختصار هایکو و تصاویر کنار هم چیده شده آن اشاره کرده و می نویسد: " تصاویر به خودی خود کلمه و سخن هستند. تصویر، کلمه ای است که در پس زبان فرموله شده قرار دارد". تاثیر هایکو بر پوند بیشتر در شعر او "در واگن مترو" نمایان است، که ابتدا شعری سی خطی بود، اما در نهایت به دو خط کاسته شد:


تصور این صورت ها در ازدحام
گلبرگ هایی بر شاخه مرطوب و سیاه