مقاله ای از جفری میلر:
نمایشنامه ابزورد ساموئل بکت، به دلایل گوناگون ذهن بی شمار خواننده، نویسنده و منتقد را درگیر تفسیر خود کرده است. بکت (Beckett) از دیگران خواسته تا چیزی به نمایشنامه اش نیفزایند و برداشت های شخصیشان را در این نمایشنامه نگنجانند، با این حال این خواسته نمی تواند جلوی دیگران را بگیرد. صدها نظریه درباره نمایشنامه در انتظار گودو ساخته شده است که همه آن ها می توانند درست باشند. نمایش تنها آن چیزی است که شما در اثر ارتباط نیمه هشیار خود و نمایشنامه برداشت می کنید.
یکی از تفاسیر نمایشنامه در انتظار گودو (waiting for godot) که بسیار مورد استقبال قرار گرفته است، تفسیر اگزیستانسیالیستی است. شواهد بسیاری در تایید این دیدگاه وجود دارد. جنبش اگزیستانسیالیسم که از میان تجربیات جنگ جهانی دوم زاییده شد، بر روی بزرگانی چون بکت، کامو، سارتر و یونسکو تاثیر گذاشته است. اگزیستانسیالیسم همچنین تحت تاثیر نوشته های هگل، شوپنهاور و نیچه است. فلسفه اگزیستانسیالیم را می توان در این جمله جمع کرد: چگونه کسی می تواند در دنیایی عاری از هدف، هنجار و دستورات الهی خود را با وجودش وفق دهد؟
نخستین و مهمترین چیزی که ما را به سمت چنین برداشتی ( برداشت اگزیستانسیالیستی) می برد، عنوان این نمایشنامه است. در انتظار گودو. گودو کیست؟
